«Και ο ψωραλέος ο απίστευτος ο καυχησιάρης στ᾿ αυγά του δεν κάθεται μοιράζει φυλλάδια τυπώνει βρισιές φτύνει τον εχτρό του το φίλο του χωρίς διάκριση καυγαδίζει με όλους όπου πηγαίνει αφήνει φαρμάκι δεν υπάρχει κακία που να μην την ξεστόμισε δεν υπάρχει γωνιά που να μην έσταξε το ύπουλο μίσος του μόνος του βελονιάζει και κεντρίζει το άχτι του ξεκλειδώνει συρτάρια για να μάθει τ᾽ ανήκουστα κλέβει χειρόγραφα φωτογραφίες και γράμματα αρρωστημένη συνείδηση που δεν ησυχάζει ποτέ αν δε βρει να καρφώσει το ανύποπτο θύμα του της προσβολής που φαντάστηκε το ψεύτικο είδωλο στήνει αδιάκοπα μιας αγιάτρευτης πληγής που μολύνθηκε γάγγραινα αν μπορούσε θα σκότωνε με τα λόγια μονάχα μα το θάρρος τού λείπει να χτυπήσει μ᾿ εύστοχη σφαίρα το στόχο του του λόγου τ᾿ ανδρείκελο η θηλιά που κρεμάει τον αντίπαλο νοερά δεν του φτάνει δεν τολμάει να σκοτώσει στ’ αλήθεια και βαράει όπου τύχει κι όποιον πάρει της λέρας το βόλι».

Φωτεινός Αηγιάννης – Ανώνυμο ποίημα

Νάνος Βαλαωρίτης για τον Λεωνίδα Χρηστάκη